Aratusteak izan zirela eta, atzo arratsean koadrila baten deia jaso nuen, bizi izan zuten jai-giroaz mintzatzen. Mozorrotuz gero, lehiaketa batean parte hartu zuten. Gerora batzuen eta besteen desioak uztartu ezinik, muturka ere ibili omen ziren, naiz eta azkenik animoak baretu eta liskarrak alde batetara uztea lortu zuten, nonbait.
Asko gustatu zitzaidan izandako iskanbilaren inguruan zer nolako gogoetak partekatu zizkidaten.
“Erabat beharrezkoa da barka eskatzen ikastea”– esan zidan batek.
“Barka eskatzea ez da makurtzea, zeren gustiz adoretsua izan behar da horretarako”– besteak
Gero apurka jaian gertatu izan ziren bitxikeri anitzak kontatu zizkidaten. Gehien hunkitu zieten gertakaria ospitalera eraman zuten mutilarena izan omen zen; porru bat erretzeagatik, edo agian bi. Zeharo izutu ziren antza, eta gertatzear zela, zer egin ez zekitela dardarka egon ziren nonbait.
Horrelakoetan 112-ra (SOS Deiak) deitu beharra dago. Ostean, jarrito dira hauek kontaktoan gurasoekin. Larriegia ez bada, agian ez dago zenbaki horretara deitu beharrik, baina nagusi baten laguntza topatu behar da, badaezpada
Gurasoak askenik beti izango dute gertatutakoaren berri, eta ikara edo zalantzagatik ez dadila zuen lagunik laguntza gabe gelditu, arriskutsua izan baitaiteke. Kuadrila honek bazuen zertaz kextatu, besteak beste.
“Beti dago pasatzen den norbait eta horien erruz besteok ordaindu behar izaten dugu gurasoen erretolikak..”– esaten zidaten haserre. Egia ere izan daiteke, ezta?
