Udako lagunak, benetako lagunak

Hemen usten dizuegu joan den astean 116111 an gazte batek kontatu zizkigun bizipenak. Asko gustatu zitzaidan bere kontakizuna, batez ere lagun izateari lotuak dauden baloreei buruz mintzatu zelako. Honela izan zen gutxi gorabehera.

“Azkenik banoa herrira!!! Hasieran ez nuen gogo handirik izan, baina orain oso pozik nago nire lagun Bittor nirekin dator eta.

Lagun onenetarikoa da, eta herriko lagunei buruzko kontu asko aipatu dizkiot. Nolakoa den bakoitza, txirrinduz egiten ditugun irteerak, erreka erdi-izoztuan ohi ditugun murgilaldi eta barre algarak, betidanik maiteminduta eduki nauen neska nolakoa den, etabar.

Txikitatik ezagutu izan ditudan bazter horiek erakutsi nahi dizkiot, non bizipen  hunkigarri eta goxoak izkutatu dauden, non txisteak kontatu edo lehenengo musuak izan genituen.

Herriko kuadrila berezia da niretzat. Haien gurasoak eta gureak, txikiak ginenetik ezagutzen dira. Horrela egin ginen lagun, paseatzera ateratzen zigutelako haurrak ginela. Politena zera da, desberdinak garela, leku anitzetatik baigatoz eta guretariko bat gainera atzerrian jaiotakoa da. Kolore guztietakoak gara eta hobeto baino hobeto eramaten gara gure artean.

Hiri berean biziko bagina, seguru nago ez zela berdina izango. Baina bertara iristen garenean, bakoitzak bere berezko izaera erakusten du, inolako mozorrorik gabe. Benetako adiskidetasuna dugu, eta Bittorrek guzti hori bizitzea nahiko nuke.

Txarrena zera da, lagunak ez ezik, familia ere partekatu beharko duela, hau da: ama, aita, aittita, amona, osaba-izekoak, janorduko zalapartak eta komun bakarra, naiz eta handia izan. Baina deserosotasun hura zer da bada Bittorreri nire lagunak ezagutaraztearen ondoan?

IA EZEZAGUNA DEN AITA

abandono

6 urte nituen nire aitarekin goizetan futbolera jolastera, bizikletaz ibiltzera, erosketak egitera…joaten nintzenean. Hauek dira nire aitarengan ditudan ggorapen gutxiak. 8 urte bete nituenean, nire gurasoak banandu egin ziren eta nire amarekin eta nire ahizpa Soniarekin bizitzen geratu nintzen.

Momentu honetatik aurrera, nire aita bere amaren etxera bizitzera joan zen eta jarrera arraroa izaten hasi zen eta, batez ere, bortitza. Banantzearen ondorengo egunetan eta egoera berria ez asimilatzean, etxean agertu zen bat-batean eta nire amari diru-zorroa hartzea erabaki zuen. Diru pixka bat zeukala ohartaraztean, ama iraintzen hasi zen diru hori nondik atera zuen galdetuz. Azkenean, zaplasteko bat eman zion, ama lurrera jausiz. Gertaera honen ondoren, beste egun batean etxera ailegatzerakoan, nire ohean eserita zigarro bat erretzen aurkitu genuen.Oraindik gogoratzen dut hartu genuen ezustekoa! Nire ama oihukatzen hasi zen nire aita etxetik atera zen arte. Beldurra genuen….Azkenean, sarraila aldatzea erabaki genuen eta inoiz gehiago sartu zen etxera baimenik gabe.

Esan beharra daukat nire ama ez duela inoiz oztopatu gure aitarekiko erlazioa. Hasiera batean, momentuak partekatzen genituen berarekin eta, ondoren, bere bikote berriarekin eta euren artean izandako semearekin, nire neba Aitor. Ez dakit bere bizitza berreraiki zuelako edo, baina gero eta gutxiago egoten ginen berarekin.

Asunto legalentzako paperak behar zituenean bakarrik deitzen zigun momentua ailegatu zen. Gainera, pentsioa jadanik ez zigun ematen. Ez zigun jaramonik egiten.

Gaur egun oraindik, nire ahizpa Sonia eta ni zer egin genuen gaizki pentsatzen dugu, gurekin jolasten eta bizikletaz ibiltzen zuen pertsona horrek jadanik gu baztertzeko, beste pertsona batekin familia “berri” bat osatuz, gu existitzen ez bagina moduan.

Zorte ona izan dut daukadan ama eta amama-aitite zoragarriekin, beti egon baitira nire alboan ni zaintzen horrexegatik, inoiz ezer faltan izan dut, baina kulpabilitate eta inpotentzia sentimendu horiek ez ziren desagertu gauzak beste ikuspegi batetik ikusten hasi nintzen arte, batzuetan, profesionalen laguntzarekin eta beste batzuetan, nirekin bakarrik.

Honegatik zuei idazten erabaki dut. Istorio honekin identifikaturik sentitzen bazarete, errudun ez zaretela sentitu behar esan nahi dizuet eta niri, pertsonalki, nire aitarekiko sentimenduak partekatzea asko lagundu nau, ni ume bat soilik nintzela eta egoera eta ingurua dena korapilatu eta zaildu egin zuela ulertzeko.

Zerbitzuan izan genuen nerabe baten istorioa da hau, fikziozko izenekin. ZEUK ESAN-etik zuen ardurak, sentimenduak, istorioak…gurekin partekatzen animatzen zaituztegu, azken finean, hau dena aska zaitezkeen pisu bat da bestekin hitz eginez.