6 urte nituen nire aitarekin goizetan futbolera jolastera, bizikletaz ibiltzera, erosketak egitera…joaten nintzenean. Hauek dira nire aitarengan ditudan ggorapen gutxiak. 8 urte bete nituenean, nire gurasoak banandu egin ziren eta nire amarekin eta nire ahizpa Soniarekin bizitzen geratu nintzen.
Momentu honetatik aurrera, nire aita bere amaren etxera bizitzera joan zen eta jarrera arraroa izaten hasi zen eta, batez ere, bortitza. Banantzearen ondorengo egunetan eta egoera berria ez asimilatzean, etxean agertu zen bat-batean eta nire amari diru-zorroa hartzea erabaki zuen. Diru pixka bat zeukala ohartaraztean, ama iraintzen hasi zen diru hori nondik atera zuen galdetuz. Azkenean, zaplasteko bat eman zion, ama lurrera jausiz. Gertaera honen ondoren, beste egun batean etxera ailegatzerakoan, nire ohean eserita zigarro bat erretzen aurkitu genuen.Oraindik gogoratzen dut hartu genuen ezustekoa! Nire ama oihukatzen hasi zen nire aita etxetik atera zen arte. Beldurra genuen….Azkenean, sarraila aldatzea erabaki genuen eta inoiz gehiago sartu zen etxera baimenik gabe.
Esan beharra daukat nire ama ez duela inoiz oztopatu gure aitarekiko erlazioa. Hasiera batean, momentuak partekatzen genituen berarekin eta, ondoren, bere bikote berriarekin eta euren artean izandako semearekin, nire neba Aitor. Ez dakit bere bizitza berreraiki zuelako edo, baina gero eta gutxiago egoten ginen berarekin.
Asunto legalentzako paperak behar zituenean bakarrik deitzen zigun momentua ailegatu zen. Gainera, pentsioa jadanik ez zigun ematen. Ez zigun jaramonik egiten.
Gaur egun oraindik, nire ahizpa Sonia eta ni zer egin genuen gaizki pentsatzen dugu, gurekin jolasten eta bizikletaz ibiltzen zuen pertsona horrek jadanik gu baztertzeko, beste pertsona batekin familia “berri” bat osatuz, gu existitzen ez bagina moduan.
Zorte ona izan dut daukadan ama eta amama-aitite zoragarriekin, beti egon baitira nire alboan ni zaintzen horrexegatik, inoiz ezer faltan izan dut, baina kulpabilitate eta inpotentzia sentimendu horiek ez ziren desagertu gauzak beste ikuspegi batetik ikusten hasi nintzen arte, batzuetan, profesionalen laguntzarekin eta beste batzuetan, nirekin bakarrik.
Honegatik zuei idazten erabaki dut. Istorio honekin identifikaturik sentitzen bazarete, errudun ez zaretela sentitu behar esan nahi dizuet eta niri, pertsonalki, nire aitarekiko sentimenduak partekatzea asko lagundu nau, ni ume bat soilik nintzela eta egoera eta ingurua dena korapilatu eta zaildu egin zuela ulertzeko.
Zerbitzuan izan genuen nerabe baten istorioa da hau, fikziozko izenekin. ZEUK ESAN-etik zuen ardurak, sentimenduak, istorioak…gurekin partekatzen animatzen zaituztegu, azken finean, hau dena aska zaitezkeen pisu bat da bestekin hitz eginez.